कविता : प्रदिप ढकाल

दिक्पाल …
लाउनुपर्ने माया त मैले लाएकै छैन
गाउनुपर्ने गाना गाएकै छैन
निरास नहोऊ मेरा प्रियजन हो
अहिलेसम्म त मैले हृदय धड्काएकै छैन …

लुटेराहरूका मनमा
अहिलेसम्म ढ्यांग्रो ठोकेकै छैन
बञ्जर बनिसकेका आततायीका हृदयमा
अग्निको ज्वाला झोसेकै छैन …

त्यसैले त चारैतिर हा… हा र हु…हु गर्दै
मसानघाटका आत्माहरु जागिरहे
वायुपंखी घोडामा झाँक्रीहरु दौडिरहे
परीको भेषमा किचकन्याहरु नाचिरहे
नन्दीभृंगीहरु शान्ति लुटेर नशामा मस्त भइरहे
झिसमिसे नहुँदै आफ्नाहरुले नै
बदनामीका फेरी लगाइरहे …

जंगलमा बिषालु काँढा छन्
सिंह, गोही, बिच्छि र सर्पका फन्दा छन्
जाल बिछाएर बसेका शिकारी छन् भन्दैमा
हिँड्नु अगावै डरहरुबाट त्रसित भएर
आफ्नो यात्रा त्याग्दैनन् दिक्पालहरु …

देवले दैत्यसँग अनुनय गर्दैन
सत्य असत्यसँग झुकेर बिन्ती गर्दैन

दैत्यका चक्रव्यूह छिनाल्न
सत्य मार्गको रुपरेखा कोर्न
सक्षम छन् दिक्पालहरु …

कृष्णहरू मुरलीको धूनमा नाचिरहून
रामहरू आदर्श बनिरहून्
बुद्धहरू आफ्नो मौन साधना पूरा गर्न सकून्
सुरक्षाका घेरा बनाउन सक्षम छन् दिक्पालहरु …

मेरो आफ्नाहरू हो ! नआत्तिऊ है
त्यो सुनौलो बिहानी अहिलेसम्म आएकै छैन
किनकि, लाउनुपर्ने माया त मैले लाएकै छैन …
अनि गाउनुपर्ने गाना त मैले गाएकै छैन…